Toen wij gisteravond ons verblijfadres binnenkwamen hadden we het gevoel van: waar zijn we nou weer aanbeland. Een oud huis, niet al te schoon en heel even, voor een paar seconden dachten we dat we eigenlijk wat anders moesten zoeken (er was gisteren een Hollandse pelgrim hier geweest en had na keuring besloten wat anders te zoeken) Maar goed de eigenaar was aardig dus kom op niet zeuren. Wat kan een mens zich vergissen! Nadat we weer heerlijk gedoucht waren roken we al het eten dat bereid werd. Man, wat was dat lekker. De eigenaar is zo'n beetje 2 uur bezig geweest om de maaltijd te bereiden en het was zo lekker. Eten, praten, wijntje, wat een genoegelijke avond. Ook vind de eigenaar het leuk dat er zoveel mogelijk vrienden komen eten, dus zaten we met zijn zevenen te eten. Vanmorgen na het ontbijt weer vrolijk op pad. De weg was minder moeilijk dan gisteren alhoewel het woord Vlak hier niet meer bestaat. Zo stonden we na de middag voor een weg die recht omhoog ging en die ons nogal wat angst gaf. Na 15 minuten klimmen op de top aangekomen, waar ik Angelique toch op 4 minuten wist te zetten, word je getrakteerd op een uitzicht wat zo bijzonder is, niet normaal meer. We kwamen dan ook tot de conclusie dat het niet uit te leggen is wat er op de weg door een pelgrim heengaat. Je voelt gewoon dat er hier al zoveel mensen de weg gegaan zijn. Op de plaats van bestemming aangekomen kon je merken dat hier in Ostabat drie pelgrimsroutes bij elkaar komen. In het dorpje van maar een paar huizen zagen we zomaar andere pelgrims lopen. Er zijn meerdere Gites dus onderkomen genoeg. In het enige winkeltje van het dorp spaghetti en wat rommel voor een sausje gekocht en gekookt. Morgen arriveren we in Saint-Jean-Pied-De-Port. Ik kan het me nog steeds niet voorstellen.