Gisteravond met Beryl, de Franse Pelgrim, een afhaal-pizza gegeten. Natuurlijk wilden we luxe uit eten gaan maar vanwege de paasdagen is alles dicht. (Mazzel dat we nog een pizza konden krijgen). Op tijd gaan slapen want vandaag wachtte een lange dag. Omdat Beryl vanmorgen om acht uur in het café nog even een bakkie ging doen ben ik alvast maar gaan lopen. De spoorbaan waarover de route vanochtend ging is ontdaan van zijn bielzen maar men is vergeten er even een vlakbordje overheen te trekken, de weg golfde dus nogal en je kon net geen stap zetten op de bultjes zodat je hoog en laag stapte. Op enig moment heb ik dan ook flink misgestapt en zodoende de bijna de hele dag last van mijn knie gehad. En koud dat het was vanmorgen, om 9 uurwerd het pas wat warmer en begonnen mijn vingers flink te tintelen, ze waren nogal bevroren. Na 12 kilometer de grens met Les Landes overgestapt. Van een studiereis nu alweer zo'n 12 jaar terug weet ik nog dat Les Landes plat is met oneindige wegen, bos en landbouw, dus echt spectaculair: nee. Om twaalf uur werd het zo lekker warm dat de fleece en jas op de rugzak konden. Telefoon, mp3-speler en fototoestel in de broekzakken. Om twee uur voelde ik even aan een van de broekzakken en NEE HÈ, telefoon weg!! Alles nagekeken en hij was echt weg, de rits van de zak waar ik hem ingedaan had was opengegaan. En het stomme van dit alles is dat het de eerste keer is dat ik mijn telefoon in die zak doe en nog heel even gedacht heb: 'kan dat wel? Welja er zit toch een rits in'. Ik moet beter naar mijn gevoel leren luisteren, dat heb ik wel door ondertussen, nu nog doen! Nou, dan maar terug lopen. Na een paar honderd meter mijn rugzak tegen een boom aangekwakt, die haal ik later wel weer op, zo boos en bang was ik. Na zo'n drie kilometer teruggelopen te hebben, ondertussen was ik Beryl al tegengekomen, vond ik 'm op de plek van mijn laatste pauze, jeetje wat was ik blij!. Toen weer 3 kilometer terug naar mijn rugzak en verder lopen, nu samen met Beryl. Die heeft echter voeten vol blaren dus echt hard ging het niet meer. De route ging over de volgende spoorbaan en als je dan de enorme lange weg ziet die je moet lopen dan zakt de moed je nog wel eens in de schoenen. Om kwart over vijf, beiden bekaf, liepen we dan toch Roquefort binnen. 33 + 6, weer een officieus record. Ook hier slapen we weer in een prachtige Gite, nu in dit dorp alleen nog wat eten voor vanavond zoeken, het is tweede paasdag en ik hoop maar dat er wat open is. Morgen richting Mont de Marsan.